INTO the GRAY ZONE

ABSTRACT

The scientific process works in mysterious ways. As a young neuropsychologist at the University of Cambridge, studying the relationship between behavior and the brain, I fell in love with Maureen, a Scottish woman who was also a neuropsychologist. We met in the fall of 1988 in Newcastle upon Tyne, an English city sixty miles from the Scottish border. I had been sent up to Newcastle University to solidify a collaborative relationship between my boss, Trevor Robbins, and Maureen’s boss, the improbably named Patrick Rabbitt, who was doing innovative work on how the brain ages. Maureen and I were thrust together. I was mmediately charmed by her dry wit, amazing head of chestnut hair, and lovely eyes that would tightly close whenever she laughed, which she did all the time. I was soon returning to Newcastle upon Tyne for less academic reasons, driving six hours up and back through murderous weekend traffic in my ancient Ford Fiesta, a banged-up piece of junk that I’d picked up for £1,100 from my first paycheck.

INTRODUCTION

Maureen introduced me to music. Not the bland early-eighties glam rockers in eyeliner, hair spray, and jumpsuits such as Adam and the Ants, Culture Club, and Simple Minds that I’d been infatuated with through my adolescence, but the music that I still carry with me. Passionate music that told stories about land and history mixed with relationships and burning desire. The driving, soulful Celtic-based music of the Waterboys, Christy Moore, and Dick Gaughan. Maureen’s brother Phil, who lived in St. Albans, about forty-five miles from Cambridge, quickly persuaded me that a future without a guitar in hand was no future at all and took me to buy my first axe—a Yamaha that I still own and always will. After some months of commuting between Cambridge and Newcastle upon Tyne, I moved sixty miles south to London because that’s where the patients I was studying were being treated. I continued to work as a neuropsychologist, paid by my boss in Cambridge, and signed on for a PhD at the Institute of Psychiatry at the University of London, driving between the two cities several times a week to fulfill the obligations of both posts. It was a grueling schedule, but I loved the work. Maureen gave up her job in Newcastle, took a position in London, and we soon bought our own place—a small third-floor one-bedroom apartment that was a short walk from the Maudsley Hospital and the Institute of Psychiatry in South London, where we both were based.

چکیده

فرایند علمی به روش های اسرار آمیز کار می کند. به عنوان یک روانپزشک جوان در دانشگاه کمبریج، مطالعه رابطه بین رفتار و مغز، در عشق با مورین، یک زن اسکاتلندی که همچنین یک روانپزشک هستم، افتخار کرد. ما در پاییز سال 1988 در Newcastle upon Tyne، یک شهر انگلیسی شصده مایل از مرز اسکاتلند ملاقات کردیم. من به دانشگاه نیوکاسل فرستاده شدم تا یک همکاری را متزلزل کنم رابطه بین رئیس من، ترور رابینز و رئیس مورین، که به احتمال زیاد به نام Patrick Rabbitt نامیده می شد، که کار نوآورانه در مورد چگونگی سن مغز انجام می داد. مورین و من با هم متحد شدند. من هميشه با شوخي خشك و سرحال شگفت انگيز از موسيقي شاه بلوط و چشمان دوست داشتني كه هر لحظه خنديدم، كه تمام وقت او را خيلي دوست داشت، تسخير كردم. به زودی به علت کمبود تحصیلی به نیوکاسل بر روی تین بازگشتم، رانندگی شش ساعته و بازگشت از طریق ترافیک روزهای تعطیلات مرگبار در فورد فیستای باستانی من، یک قطعه ی ناخوشایند ضعیف که من از 1100 پوند از اولین چک برگشتم برداشت کردم.

مقدمه

مورین مرا به موسیقی معرفی کرد. نه در دهه های هشتاد و بیست و هشتاد و هشتاد و هشتاد و هشتاد و هشتاد و هشتاد و دوازده ساله در خط چشم، اسپری مو و لباس های ورزشی مانند آدام و مورچه ها، باشگاه فرهنگ و ذهن ساده که من از طریق نوجوانی به آن علاقه داشتم، اما موسیقی که هنوز با من همراه است. موسیقی پرشور که داستان های مربوط به زمین و تاریخ را با روابط و اشتیاق سوزانده است. رانندگی، موسیقی روحانی مبتنی بر سلتیک Waterboys، کریستی مور و دیک گوهان. برادر مورین فیل، که در سنت آلبان، حدود چهل و پنج کیلومتری کمبریج زندگی می کرد، به سرعت به من متقاعد شد که آینده بدون گیتار در دست هیچ آینده ای نیست و من را به خرید اولین تکس من یاماها که من هنوز هم دارم و همیشه خواهد شد بعد از چند ماه رفت و آمد بین کمبریج و نیوکاسل تا تاین، من به مدت شصت مایل به سمت جنوب به لندن رفتم، زیرا در آنجا بیماران مورد مطالعه من تحت درمان قرار گرفتند. من همچنان به عنوان یک متخصص روانپزشکی کار می کنم که توسط رئیس من در کمبریج پرداخت می شود و برای دکترا در موسسه روانپزشکی در دانشگاه لندن امضا کرده است که چندین بار در هفته از دو شهر رانندگی می کند تا تعهدات هر دو پست را انجام دهد. این یک برنامه خسته کننده بود، اما من کار را دوست داشتم. مورین کار خود را در نیوکاسل ترک کرد، موقعیتی در لندن به دست آورد و ما به زودی مکان خودمان را خریدیم – یک آپارتمان کوچک و یک خوابه در طبقه سوم که در فاصله کوتاهی از بیمارستان مادزلی و موسسه روانپزشکی در جنوب لندن بود ما هر دو بر اساس بود.

Year: 2018

Publisher : SPRINGER

By : Adrian Owen