Essentials of Hypertension

ABSTRACT

In the classic book The Principles and Practice of Medicine, Sir William Osler did not mention hypertension or its archaic name, hyperpiesis . He obviously could not address a disease still undiscovered at that time, when the available noninvasive method to measure blood pressure (BP)—the sphygmograph, which measured the amplifed radial pulse—was not reliable and practical for clinical use. Scipione Riva-Rocci opened up a new era, presenting the sphygmomanometer in 1896 . Pulse palpation measured only systolic BP. Nikolai Sergeyevich Korotkov, a Russian surgeon, identifed diastolic BP by auscultation in 1905 . For many decades, the only novelty in BP measurement was the misspelling of the name “Korotkov ,”which was changed to “Korotkoff” in some publications. Chapter 3 discusses the methods used for BP measurement Businesspersons were the frst people to identify the risks of high BP. In 1911, the medical director of the Northwestern Mutual Life Insurance Company determined that applicants for life insurance should have their BP measured with a sphygmomanometer . Sir William Osler, in a lecture given to the Royal College of Physicians and Surgeons of Glasgow in 1912, proposed that BP over 160 mmHg was high . He did not, however, suspect its importance in the pathogenesis of atherosclerosis.

INTRODUCTION

In the subsequent decades, the recognition of the role of high BP in the causation of cardiovascular disease faced ups and downs. In 1939, Keith, Wagener, and Barker described a cohort of patients with high BP classifed into four groups according to different indicators of severity . The criteria included BP values, the presence of symptoms, electrocardiographic abnormalities, albuminuria/hematuria, and optic fundus abnormalities (Fig. 1.1, top). Figure 1.1 (bottom) shows that most individuals in class IV died within 1 year. They had uncontrolled BP, a poor general state ,dyspnea, albuminuria, hematuria, and optic edema. The classes of optic fundus abnormalities became the classic Keith–Wagener (KW) classifcation (the name “Barker” is not usually included in the eponym) of optic fundus examination—a tool still used to estimate target organ damage in patients with hypertension. Classes I and II, however, do not discriminate between different consequences of hypertension for retinal vessels (see Chap. 3) .

چکیده

سرال ویلیام اوسلر در کتاب کلاسیک “Principles and Practice of Medicine” به پرفشاری خون یا نام آن با نام “hyperpiesis” اشاره نکرد. او بدیهی است که نمی تواند در مورد بیماری که هنوز در آن زمان کشف نشده بود رسیدگی شود، زمانی که روش غیرواقعی موجود برای اندازه گیری فشار خون (BP) – اسپیگموگرافی که پالس شعاعی را اندازه گیری می کرد – قابل اعتماد نبود و برای استفاده بالینی عملی نبود. Scipione Riva-Rocci یک دوره جدید را به نمایش گذاشت و در سال 1896 اسپیکومومونومتر را معرفی کرد. پالس پالس تنها BP سيستوليک را اندازه گيري کرد. نیکولای سرگئیویچ کوروتف، یک جراح روسی، با استفاده از سخنرانی در سال 1905، دیاستولیک BP را شناسایی کرد. برای چندین دهه، تنها تغییرات در اندازه گیری BP، اشتباه از نام “Korotkov” بود که در برخی از نشریات به “Korotkoff” تغییر یافت. فصل 3 در مورد روش هایی که برای اندازه گیری BP مورد استفاده قرار می گیرد، مورد بحث قرار می گیرد. کسب و کارها افرادی بودند که می توانستند خطرات BP بالا را شناسایی کنند. در سال 1911، مدیر پزشکی شرکت بیمه زندگی متقابل شمال غربی، متقاضیان بیمه عمر را مجبور کردند که BP خود را با یک سنسور فشار سنج اندازه گیری کنند. سر ویلیام اوسلر، در سخنرانی به کالج سلطنتی پزشکان و جراحان گلاسکو در سال 1912، پیشنهاد کرد که BP بالغ بر 160 میلی متر جیوه باشد. با این حال، او اهمیت آن را در پاتوژنز آترواسکلروز مطرح نکرده است.

مقدمه

در دهه های بعد، شناخت نقش BP بالا در علت بیماری های قلبی عروقی با افزایش و فراز و نشیب ها مواجه شد. در سال 1939، کیت، واگنر و بارکر گروهی از بیماران با BP بالایی را به چهار گروه مختلف طبقه بندی کرد که با توجه به شاخص های شدت آن متفاوت است. معیارهای شامل BP، وجود علائم، اختلالات الکتروکاردیوگرام، آلبومینوری / هماچوری و اختلالات افسردگی نوری (شکل 1.1، بالا). شکل 1.1 (پایین) نشان می دهد که بیشتر افراد کلاس IV در طی یک سالگی فوت کردند. آنها BP کنترل نشده، حالت عمومی ضعیف، تنگی نفس، آلبومینوری، هماچوری و ادم اپتیکی داشتند. کلاس های ناهنجاری های فوندوس اپتیک Classifcation کلاسیک Keith-Wagener (KW) تبدیل شد (نام “Barker معمولا در eponym نامیده نمی شود) معاینه فوندوس اپیتور – ابزار هنوز هم برای ارزیابی آسیب هدف در بیماران مبتلا به فشار خون بالا استفاده می شود. اما کلاس های I و II بین عوارض مختلف فشار خون بالا برای عروق شبکیه تفاوت نمی کنند (نگاه کنید به فصل 3).

Year: 2016

Publisher : SPRINGER

By : Flávio Danni Fuchs