ECMO in the Adult Patient

ABSTRACT

Extracorporeal membrane oxygenation (ECMO) support is a form of extracorporeal life support. ECMO is not a treatment and does not correct the underlying pathological insult .The technology is a direct extension from cardiopulmonary bypass and the heart–lung machine used in cardiac surgery. Extracorporeal life support technologies include other devices, such as dialysis, continuous haemofiltration and ventricular assist devices Table 1.1 lists the main events that contributed to the development of ECMO. Early attempts at mixing gas and blood were hindered by thrombus (blood clot) formation. The discovery of heparin at the start of the 20th century circumvented this obstacle. Various devices to allow mixing of gas and blood were developed, with the bubble oxygenator probably the most recognized. In this system, the gas literally bubbled up in the blood. Great attention to the size of the bubbles and the circuit design with traps allowed this to happen without the air bubbles being entrained into the patient’s bloodstream and causing an air embolism.

INTRODUCTION

A first trial of extracorporeal support in patients with respiratory failure was initiated by the National Heart, Lung and Blood Institute in the USA. The results, published in 1979, were very disappointing with most patients (90%) dying and with no difference between the groups. The authors acknowledged that ECMO was able to support patients but suggested that it did not stop the lungs deteriorating progressively with no recovery. As a result, most clinicians stopped offering ECMO. A minority continued to improve the technique. Others worked on modifying other aspects of the support of respiratory failure patients. Clinicians understood that lungs were being damaged by mechanical ventilation with positive pressure. Methods to decrease this mechanical insult were developed. The so-called protective ventilation strategies are in fact the least-damaging lung ventilation techniques. One promising method was to combine therapies using ECMO to remove carbon dioxide (CO2) to reduce the amount of ventilation required with mechanical ventilation.

چکیده

پشتیبانی اکسیژنی غشایی Extracorporeal (ECMO)، یک نوع حمایت از زندگی بیرونی است. ECMO درمان نیست و توهین پاتولوژیکی زیر را اصلاح نمی کند. این فن آوری یک پیشرفت مستقیم از بایپس قلب و ریه و دستگاه قلب و ریه در جراحی قلب است. فن آوری های پشتیبانی از حیات غیر طبیعی شامل دستگاه های دیگری نظیر دیالیز، hemofiltration پیوسته و دستگاه های کمک کننده بطنی می باشد. جدول 1.1 رویدادهای اصلی را که به توسعه ECMO کمک می کند، فهرست می کند. تلاش های اولیه برای مخلوط کردن گاز و خون توسط تشکیل ترومبوز (لخته خون) مانع شد. کشف هپارین در آغاز قرن بیستم این مانع را دور زد. دستگاه های مختلفی که امکان مخلوط کردن گاز و خون را فراهم می کنند، با اکسیژننده حباب احتمالا بیشتر شناخته شده است. در این سیستم، گاز به معنای واقعی کلمه در خون نفوذ کرد. توجه بزرگ به اندازه حباب ها و طراحی مدار با تله ها این امکان را به وجود آورد که حباب های هوا در جریان خون جاری بیمار قرار نگیرند و باعث ایجاد آمبولی هوا می شوند.

مقدمه

اولین آزمایش از حمایت اضافی در بیماران مبتلا به نارسایی تنفسی توسط موسسه ملی قلب، ریه و خون در ایالات متحده آغاز شد. نتایج، که در سال 1979 منتشر شد، بسیار ناراحت کننده بود، زیرا بیشترین (90٪) بیمار در حال مرگ بودند و تفاوت بین گروه ها وجود نداشت. نویسندگان اذعان کردند که ECMO توانایی حمایت از بیماران را داشت، اما پیشنهاد کرد که ریه ها را بدون هیچ گونه بهبودی به طور مداوم از بین می برد. در نتیجه، اکثر پزشکان متوقف ارائه ECMO. یک اقلیت به بهبود تکنیک ادامه داد. دیگران در اصلاح سایر جنبه های حمایت از بیماران مبتلا به نارسایی تنفسی مشغول به کار بودند. پزشکان متوجه شدند که رگ ها با تهویه مکانیکی با فشار مثبت آسیب دیده اند. روشهای کاهش این گرایش مکانیکی توسعه یافت. استراتژی تهیه تهویه به اصطلاح در واقع تکنیک های تهویه کم شنوایی ریه است. یک روش امیدوار کننده برای ترکیب درمان با استفاده از ECMO برای حذف دی اکسید کربن (CO2) برای کاهش میزان تهویه مورد نیاز تهویه مکانیکی بود.

Year: 2016

Publisher: SPRINGER

By : r Alain Vuylsteke