Diabetes and Exercise

ABSTRACT

Less than one percentage (0.93%, or 1.58 million) of the 1958 US population was diagnosed with diabetes . This was nearly six decades ago. Amazingly diabetes rates in the United States tripled from 1958 to 1991 [2.90% (or 7.21 million cases)] . Nearly all of the threedecade increase was from non-insulin-dependent diabetes mellitus (NIDDM) [now called type 2 diabetes (T2D)], not in the juvenile form [now termed type 1 diabetes (T1D)]. In our opinion, the increase in T2D from 1958 to 1991 was relatively unnoticed. Since T2D is a noncommunicable chronic disease, we speculate that the increase of 5.63 million cases of diabetes over a
three-decade period was less publicized than if 5 million people became infected with inﬂuenza, a communicable disease, in 1 week. It wasn’t until the mid-1990s that two landmark events began to garner limited attention to the T2D epidemic. First, over the roughly three-decade span from 1958 to 1991, the increase in diabetes prevalence linearly increased about 1% per decade, such that by 1991 it had tripled in percentage . From the year 1991 onward, the diagnosed percentage of diabetes was 2.90%, 2.93%, 3.06%, 2.98%, 3.30%, and 2.89% for the years of 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, and 1996, respectively. Then after 1996, an upward inﬂiction in the percentage gain of diagnosed diabetes occurred. Data will next
be presented as percentage gain, rather than as absolute percentage of total diabetes cases, in a given time period. Whereas a 1% gain per 10 years in total US population occurred in total diabetes cases from 1958 to 1991, the percentage rate doubled during the next 15 years.

INTRODUCTION

Importantly, T2D is highly associated with low cardiorespiratory ftness (CRF) , as mentioned for the next two studies. (1) In men with T2D, all-cause mortality was 2.1 × greater in the low-CRF group than in the ft group. Each MET decrease in CRF was associated with a 25% lower all-cause mortality risk . (2) Compared with patients achieving ≥12 METs, patients achieving <6 METs had a 2.2 × higher risk of diabetes . Furthermore, every 1 MET decrease was associated with an 8% higher diabetes risk. Low CRF is known to be a critical prognostic factor in patients with T2D and cardiovascular disease (CVD), and T2D is a comorbidity of CVD . CRF independently predicts mortality better than any other established CVD risk factor . Hence, understanding the biological basis by which low CRF and physical inactivity contribute to T2D and other chronic diseases, many of which are inextricably lifestyle-dependent, is paramount to fghting our current T2D and obesity epidemic. In this chapter, we describe the importance of CRF as a prognostic marker of health and the clinical consequences associated with low CRF.

چکیده

کمتر از یک درصد (0.93٪ یا 1.58 میلیون نفر) جمعیت ایالات متحده آمریکا در سال 1958 با دیابت تشخیص داده شد. این تقریبا شش ده سال پیش بود. نرخ دیابت شگفت انگیز در ایالات متحده سه برابر شده از سال 1958 تا 1991 [2.90٪ (یا 7.21 میلیون مورد)]. تقریبا تمام افزایش سه روزه، از دیابت ناشی از انسولین (NIDDM) [اکنون به نام دیابت نوع 2 (T2D)] است، نه به شکل نوجوانان (امروزه به نام دیابت نوع 1 (T1D)] است. به نظر ما، افزایش T2D از سال 1958 تا 1991 نسبتا نادیده گرفته شد. از آنجایی که T2D یک بیماری مزمن غیر مسری است، ما فرض بر این است که افزایش 5.63 میلیون مورد دیابت طی یک دوره سه دهه کمتر مورد آگاهی قرار گرفته است، در حالی که 5 میلیون نفر در طی یک هفته به بیماری انفلوانزا آلوده شده اند. تا اواسط دهه 1990، دو رویداد برجسته، توجه کمتری به اپیدمی T2D نداشتند. اولا، طی مدت تقریبا سه دهه از سال 1958 تا 1991، افزایش شیوع دیابت به طور خطی در حدود 1 درصد در هر دهه افزایش یافت، به طوری که در سال 1991 به میزان سه برابر شده است. از سال 1991 به بعد، میزان تشخیص دیابت در سالهای 1991، 1992، 1993، 1994، 1995، 1996 به ترتیب 2.90٪، 2.93٪، 3.06٪، 2.98٪، 3.30٪ و 2.89٪ بود. سپس پس از سال 1996، افزایش درصدی افزایش دیابت تشخیص داده شد. داده ها به صورت درصد دريافتي به جز درصد مطلوبي از موارد کل ديابت در يک دوره زماني مشخص ارائه مي شوند. در حالی که افزایش 1٪ در هر 10 سال در مجموع جمعیت ایالات متحده در کل موارد دیابت در سالهای 1958 تا 1991 اتفاق افتاد، این میزان در طی 15 سال آینده دو برابر شده است.

مقدمه

مهمتر از همه این است که T2D به دلیل کمبود کراتینواسکولار (CRF) بسیار مرتبط است، همانطور که در دو مطالعه بعدی ذکر شده است. (1) در مردان مبتلا به T2D، مرگ و میر ناشی از همه موارد در گروه کم CRF در گروه 2/1 بیشتر بود. هر کاهش MET در CRF با یک خطر مرگومیر 25٪ کمتر بود. (2) در مقايسه با بيماراني که به ≥ 12 مگابايت برسند، بيماراني که داراي کمتر از 6 مگاپاسکال بودند، احتمال ابتلا به ديابت در آنها 2.2 برابر بود. علاوه بر این، هر یک از 1 کاهش MET با افزایش خطر ابتلا به دیابت 8٪ همراه بود. کم CRF شناخته شده است عامل فاکتور پیش آگهی در بیماران مبتلا به T2D و بیماری قلبی عروقی (CVD)، و T2D همبودی از CVD است. CRF به طور مستقل مرگ و میر را پیش بینی می کند. از این رو، درک مبنای بیولوژیکی که CRF و بیفایدهایی فیزیکی به T2D و سایر بیماریهای مزمن کمک می کند و بسیاری از آنها به طور غیر مستقیم از شیوه زندگی بستگی دارد، برای پیشگیری از شیوع T2D و چاقی فعلی ما مهم است. در این فصل، ما اهمیت CRF را به عنوان نشانگر پیش آگهی سلامت و عواقب بالینی مرتبط با CRF پایین توصیف می کنیم.

Year: 2016

Publisher: SPRINGER

By : Jane E.B. Reusch, Judith G. Regensteiner ,Kerry J. Stewart , Aristidis Veves