Phenomenology of Suicide

ABSTRACT

To say that different cultures at different moments in history have constructed suicide differently is probably to state the obvious. Any book which offers up a history of the subject confrms that this is so. We can read, for instance, that in Ancient Rome, certain philosophers viewed acts of voluntary death as honourable, that in Europe in the Middle Ages, self-murder was taken to be a heinous sin and crime and that more recently  suicide has come to be thought of as a symptom or outcome of mental illness or associated with particular economic and social structures (e.g. van Hooff 2000). But what, actually, is the subject of these histories? There are accounts of people acting to end their own lives in pretty much all eras and in all places. That these accounts vary is easy to see, but is what they are accounts of, namely, “suicide”, singular? Is there an unchanging element, essence or experience of suicide or suicidality and it is merely the descriptions and  meanings that change according to place and time? Or is suicide mutable and heterogeneous? Is suicide itself—as an event, act or experience—always a historical and cultural product, its form necessarily contingent on the context within which it arises? This chapter tries to address some of these issues, drawing on work from the felds of history and anthropology in order to cast doubt on some of the universalist assumptions implicit in many modern theories of suicide. In so doing, a different perspective on the experiences of suicidal people is offered.

INTRODUCTION

Accounts of suicide constructed from within this worldview tend to assume suicide has unchanging, acultural and ahistorical elements. Certainly medicopsychiatric descriptions take mental illness, usually depression, to be a nearly universal feature of such acts, not just of the present day but also through history (e.g. Thomas 1980; Colt 2006; Pahor 2006). Psychological theories, too, have tended to work from an assumption that there are invariant elements to suicide. One of the founders of modern suicidology, Edwin Shneidman,  posited “psychache” or mental pain as a necessary and unchanging feature of suicide (Shneidman 1993, 1996). More recently Thomas Joiner (2005) and others (e.g. van Orden et al. 2010) have developed the Interpersonal Theory of Suicide which, building in part on Shneidman’s work, argues that mental pain arises due to unmet human needs—specifcally thwarted belongingness and perceived burdensomeness— and that these factors, alongside an acquired capacity for suicide, are the main drivers behind acts of suicide.

چکیده

می گویند که فرهنگ های مختلف در لحظات مختلف تاریخ، خودکشی را متفاوت ساخته اند، احتمالا واضح است. هر کتابی که سابقه ای از موضوع را ارائه می دهد، این را تأیید می کند. مثلا می توانیم در روم باستان بخوانیم که فیلسوفان خاصی اعمال مرگ و میر داوطلبانه را به عنوان شایسته ای دیدند که در قرون وسطی در اروپا قتل شخصی به عنوان یک گناه و جرم شنیع صورت گرفت و اخیرا خودکشی به سر می برد به عنوان یک نشانه یا نتیجه بیماری روانی یا با ساختارهای اقتصادی و اجتماعی خاص (مانند ون هاوف 2000) مورد توجه قرار گیرد. اما آنچه در واقع موضوع این تاریخ است؟ حساب های افرادی که برای پایان دادن به زندگی خود در تقریبا تمام دوره ها و در همه جا فعالیت می کنند، وجود دارد. این که این حسابها متفاوت است آسان است برای دیدن، اما آنچه که آنها حساب، یعنی، “خودکشی”، منحصر به فرد؟ آیا یک عنصر، ذات یا تجربیات خودکشی یا خودکشی وجود ندارد و تنها توصیف و معانی است که با توجه به مکان و زمان تغییر می کنند؟ یا خودکشی قابل تغییر و ناهمگن است؟ خودکشی خود به عنوان یک رویداد، عمل یا تجربه همیشه یک محصول تاریخی و فرهنگی است، شکل آن الزاما در شرایطی است که در آن بوجود می آید؟ در این فصل تلاش می شود تا برخی از این مسائل را با توجه به کارهایی که از فلج های تاریخ و انسان شناسی انجام می دهند، بپردازیم تا برخی از مفروضات جهانی را که در بسیاری از نظریه های مدرن خودکشی بیان شده اند، تردید کنیم. در این راستا، دیدگاه های متفاوت در مورد تجارب افراد خودکشی ارائه شده است.

مقدمه

آمارهای خودکشی که از این جهان بینی ساخته شده اند، تمایل دارند که خودکشی عناصر نامحدود، اقلیت ها و تاریخی داشته باشد. بدیهی است که توصیف های پزشکی، بیماری روانی، معمولا افسردگی، به عنوان یک ویژگی تقریبا جهانی از چنین اعمال، نه فقط از امروز، بلکه همچنین از طریق تاریخ (به عنوان مثال Thomas 1980؛ Colt 2006؛ Pahor 2006). نظریه های روان شناختی نیز از یک فرض بر این عقیده اند که عناصری غیرارادی برای خودکشی وجود دارد. یکی از بنیانگذاران انتساب مدرن مدرن، ادوین شینیدمن، “درد روان” یا درد روانی را به عنوان ویژگی ضروری و غیر قابل تغییری از خودکشی مطرح کرد (شینیدمن، 1993، 1996). اخیرا توماس Joiner (2005) و دیگران (به عنوان مثال، ون Orden و همکاران، 2010) نظریه بین فردی خودکشی را توسعه داده اند که به طور جزئی بر روی کار Shneidman استدلال می کند که درد روانی ناشی از عدم نیاز به نیازهای انسانی است و به ویژه تعارض و درک دشوار بودن – و این عوامل در کنار ظرفیت خودکشی به دست آمده، عامل اصلی اصلی اقدامات خودکشی هستند.

Year: 2016

Publisher: SPRINGER

By : Maurizio Pompili

File Information: English Language/ 221 Page / size: 1.90 MB

Download tutorial

سال : 1395

ناشر : SPRINGER

کاری از : موریسیمو پومپیلی

اطلاعات فایل : زبان انگلیسی / 221 صفحه / حجم : MB 1.90

لینک دانلود