Fractures of the Foot and Ankle

ABSTRACT

A 64-year-old female with well-controlled type II diabetes and a history of prior transient ischemic attacks (TIAs) sustained an injury to her right ankle when she slipped and fell on ice. She noted immediate right ankle pain and deformity, was unable to bear weight after her fall, and presented to the emergency room. The patient had diffuse swelling and ecchymosis throughout her ankle and tenderness to palpation over the lateral malleolus. There was no tenderness medially. She was neurovascularly intact.

INTRODUCTION

Anteroposterior (AP), lateral, and mortise views of the ankle demonstrate a long oblique lateral malleolus fracture at the level of the syndesmosis . There is minimal comminution at the fracture site and the fracture extends in an anteroinferior to posterosuperior direction from the level of the plafond. The lateral view of the ankle demonstrates a comminuted posterior malleolus fracture that involves less than 10% of the articular surface. The mortise view shows an incongruent tibiotalar joint with lateral subluxation of the talus within the mortise. Given the direction and pattern of the fibula fracture  this patient was diagnosed with a Lauge-Hansen supination external rotation IV ankle fracture (SER IV). There are several radiographic criteria used to assess tibiotalar and syndesmotic stability that must be evaluated on initial injury radiographs. These parameters include fibular shortening, widening of the medial joint space, talar tilt, and malrotation of the fibula. Adequately assessing the congruency of the tibiotalar articular is paramount as 1 mm of tibiotalar displacement can lead to a 40% increase in joint contact pressures . While bimalleolar fractures are inherently unstable, an isolated fibula fracture is only considered unstable if there is an accompanying medial-sided deltoid ligament injury. Medial clear space widening of greater than or equal to 5 mm on radiographs taken in dorsiflexion with an external rotation stress is most predictive of deep deltoid ligament incompetence after a distal fibular fracture.

چکیده

یک زن 64 ساله مبتلا به دیابت نوع II کنترل شده و یک سابقه حملات ایسکمیک گذرا (TIA) پیش از مواجهه با مچ پا راست خود را در هنگام تکان خوردن و افتادن بر روی یخ پا گرفت. او دقيق درد مفاصل راست و مفصلي اشاره کرد، بعد از سقوطش قادر به تحمل وزن نبود و به اتاق اورژانس ارائه شد. بیمار تورم منتشر و اکیموز در طول مچ پا و حساسیت به لمس در ناحیه لترال جانبی داشت. هیچ حساسیتی به صورت مداوم وجود نداشت. او عصبی عصبی مصون بود.

مقدمه

Anteroposterior (AP)، جانبی و ماتریکس دیدگاه مچ پا نشاندهنده شکستگی طولانی مدت شکم میللیوال جانبی در سطح syndesmosis است. حداقل در محل شکستگی وجود دارد و شکست در یک سطح مقطع نسبت به سطح پسوند بالاتر از سطح پلون گسترش می یابد. دیدگاه جانبی قامت نشان می دهد شکستگی خلفی مالوئولوز خلفی است که شامل کمتر از 10٪ سطح مفصلی است. نمای مچ دست یک مفصل تیبو تیالار ناخوشایندی را نشان می دهد که با لبه های جانبی لامسه در داخل مورچه قرار دارد. با توجه به جهت و الگوی شکستگی فیبولا، این بیمار با شکستگی مچ پا در معرض انقباض بیضه خارجی Lauge-Hansen مورد آزمایش قرار گرفت (SER IV). چندین روش رادیوگرافی برای ارزیابی پایداری تیبیواتالار و سندزوموتیک وجود دارد که باید بر روی رادیوگرافی های اولیه آسیب دیده ارزیابی شود. این پارامترها شامل کوتاه شدن فیبال، گسترش فضای مفصل مفاصل، شیب تیلار و چرخش فیبال است. به اندازه کافی ارزیابی همبستگی مفصل تیبوئوتالار مهم است زیرا 1 میلی متر جابجایی تیبوتایالار می تواند منجر به افزایش 40 درصد فشار تماس مشترک شود. در حالیکه شکستگیهای بملیولار به طور ذاتی ناپایدار هستند، شکستگی فیبولا جدا شده تنها آسیب ناپذیر است در صورتی که آسیب رباط دلتوئیدی مدیال همراه باشد. گسترش گسترده فضایی که بیشتر از 5 میلیمتر یا بیشتر در برابر رادیوگرافیهای گرفته شده در dorsiflexion با استرس چرخش خارجی است، بیشتر پیش بینی کننده عدم صلاحیت لثه دلفریشی عمیق پس از شکستگی فیبال ددال است.

Year: 2016

Publisher: SPRINGER

By :  Nirmal C. Tejwani

File Information: English Language/ 240 Page / size: 6.78 MB

Download

سال : 1395

ناشر : SPRINGER

کاری از : نیرمال سی تیجانی

اطلاعات فایل : زبان انگلیسی / 240 صفحه / حجم : MB 6.78

لینک دانلود