Ebolaviruses

ABSTRACT

Since the discovery of Marburg virus 50 years ago, filoviruses have reemerged in the human population  more than 40 times. Already the first episode was as dramatic as most of the subsequent ones, but none of them was as devastating as the West-African Ebola virus outbreak in 2013–2015. Although progress toward a better understanding of the viruses is impressive, there is clearly a need to improve and strengthen the measures to detect and control these deadly infections.

INTRODUCTION

Almost half a century has passed since the discovery of filoviruses. In August 1967, laboratory workers at the Behringwerke in Marburg who had processed organs of African green monkeys came down with what appeared to be an infectious disease. With myalgia, malaise, headache, and fever, the symptoms were not particularly alarming at the beginning, but became more severe at the end of the first week. Nausea, vomiting, and diarrhea suggested now to health care practitioners that the diagnosis might be dysentery or typhoid fever requiring treatment at the university hospital. At admission, conjunctivitis, exanthema and enanthema were observed, but shigella or  salmonella were not found. During the second week temperature fell to 38 °C, and signs of liver destruction, leukopenia, thrombocytopenia, petechia, and more severe forms of hemorrhagic diathesis developed in about a quarter of the patients. They started to bleed from all body orifices and needle punctures which proved to be a signum mali ominis. In the course of the epidemic, 20 persons all of which had contact with monkey tissues were hospitalized in Marburg, and two members of the medical staff became infected while attending these patients. At the same time, six patients with similar  symptoms were hospitalized in Frankfurt, some of which also had done work on monkeys at the Paul-Ehrlich-Institut. Furthermore, in Belgrade, Yugoslavia, a veterinarian performing an autopsy on dead monkeys became infected along with his wife who nursed him during the first few days of the illness. Altogether, there were 32 cases with seven fatalities at the three sites. Among the survivors, relapses with hepatitis, orchitis, and uveitis, with virus persisting in semen and in the anterior eye chamber, were typical during the convalescent phase. Mental confusion and paresthesia were indicative of cerebral involvement. In one case, sexual transmission was observed 120 days after the primary disease.

چکیده

از زمان کشف ویروس ماربورگ 50 سال پیش، فیلوویروس ها بیش از 40 بار در جمعیت انسانی به سر می برند. در حال حاضر قسمت اول به عنوان بسیاری از موارد پس از آن چشمگیر بود، اما هیچ یک از آنها به عنوان شیوع ویروس ابولا غرب آفریقا در سال 2013-2015 به عنوان ویرانگر نبود. اگرچه پیشرفت در جهت درک بهتر ویروس ها بسیار چشمگیر است، اما به وضوح نیاز به بهبود و تقویت اقدامات برای شناسایی و کنترل این عفونت های مرگبار وجود دارد.

مقدمه

تقریبا نیم قرن از زمان کشف فیلوویروسها گذشت. در اوت سال 1967، کارگران آزمایشگاهی در Behringwerke در ماربورگ که اندامهای میمونهای آفریقایی را پردازش کرده بودند با آنچه که به نظر می رسید یک بیماری عفونی بود. علائم و نشانه های سردرگمی، سردرد و تب، به طور خاص در ابتدا هشدار دهنده نبودند، اما در پایان هفته اول شدیدتر شد. تهوع، استفراغ و اسهال در حال حاضر به پزشکان بهداشتی توصیه می شود که تشخیص ممکن است دیسنتری یا تب تیفوئید باشد که نیاز به درمان در بیمارستان دانشگاه است. در هنگام پذیرش، ملتحمه، اگزتانمه و انتانه مشاهده شد، اما شیگلا یا سالمونلا یافت نشد. در طول هفته دوم درجه حرارت به 38 درجه سانتی گراد افتاد و علائم تخریب کبد، لکوپنی، ترومبوسیتوپنی، پتشیا و فرمهای شدیدتر دیاتیزه هموراژیک در حدود یک چهارم بیماران ایجاد شد. آنها شروع به خونریزی از تمام سوراخ های بدن و سوراخ سوزن کردند که ثابت می کردند که یک علامتی است. در طی این اپیدمی، 20 نفر که همه آنها با بافت میمون تماس گرفته بودند در بیمارستان بستری در ماربورگ بستری شدند و دو نفر از اعضای کادر پزشکی در هنگام شرکت در این بیماران آلوده شدند. در همان زمان، شش بیمار مبتلا به علائم مشابه در فرانکفورت بستری شده بودند، که برخی نیز در موسسه Paul-Ehrlich کار بر روی میمون انجام داده بودند. علاوه بر این، در بلگراد، یوگسلاوی، دامپزشکی که کالبد شکافی را در میمون های مرده انجام می داد، همراه با همسرش که در طی چند روز اول بیماری او را پرورش داد، آلوده می شد. در مجموع، 32 مورد با هفت تلفات در سه سایت وجود داشت. در میان بازماندگان، عود با هپاتیت، ارچیت و یوئیت، با ویروس در مایع منی و در اتاق چشمی قدامی، در طول دوره بهبودی معمول بود. سردرگمی روحی و پارستزی نشان دهنده دخالت مغزی بود. در یک مورد، انتقال جنسی 120 روز پس از ابتلا به بیماری مشاهده شد.

Year: 2016

Publisher: SPRINGER

By :  Thomas Hoenen and Allison Groseth

File Information: English Language/ 531 Page / size: 5.44 MB

Download

سال : 1395

ناشر : SPRINGER

کاری از : توماس هوئن و آلیسون گروست

اطلاعات فایل : زبان انگلیسی / 531 صفحه / حجم : MB 5.44

لینک دانلود