هر سال نزدیک به یک میلیون نوجوان هجده ساله به روی دفترچه سؤالات و برگه پاسخنامه کنکور خم می شوند. و البته فقط پشتشان خم نمی شود، بلکه روح و روانشان هم. حالا تو هم قرار است به زودی یکی از آنها باشی. خیال می کنی اگر دانشگاه نروی زندگیت نابود می شود. آدم بی ارزشی می شوی. به درد هیچ چیز و هیچ کس نمی خوری. نمی توانی کار پیدا بکنی. نمی توانی ازدواج بکنی. نمی توانی زندگی خوبی داشته باشی. زندگیت به آخر می رسد. از این بدتر، اگر کنکور را خراب کنی و رتبه ات خوب نشود، نمی توانی به دانشگاه خوبی بروی. و به همین دلیل اگر هم کاری پیدا بکنی یا ازدواج بکنی یا برای خودت آدمی بشوی از نوع خوبش نخواهد بود. دوستانت، پدر و مادرت، معلم هایت، تلویزون، اساتید کنکور، آموزشگاه های کنکور، دانشگاه ها و خلاصه هر کسی که فکرش را بکنی مغز تو را شستشو داده اند که تو باید به دانشگاه بروی. ولی چرا؟ البته هر کدام از اینها دلایل خودشان را برای تشویق تو به دانشگاه رفتن دارند. مثلا دوستانت می خواهند که تو هم با آنها باشی. مثل آنها فکر بکنی. چیزی که برای آنها مهم است برای تو هم مهم باشد. کنار هم باشید. اینجوری همه از درست بودن تصمیمی که گرفته اند خیالشان راحت می شود. پدر و مادرت نمام تلاششان را می کنند که تو هیچ فرصتی را برای رسیدن به بالاترین درجاتی که خودشان به آن نرسیده اند و همیشه آرزویش را داشته اند، از دست ندهی. فرصتهایی که در تلویزیون دیده اند. زندگی پر زرق و برق دکترها و اساتید دانشگاه که توی سریالهای آبکی ارائه می شود. آنها ده ها میلیونها تومان برای کتابها و کلاسهای کنکور تو هزینه می کنند. از تفریح و زندگی خودشان می زنند که تو بتوانی بر روی درس خواندنت متمرکز بشوی. که تو چیزی یا کسی بشوی. که تو به جایی برسی. آنها واقعا نگران آینده تو هستند و زحمات زیادی برای تو می کشند. آنها حاضرند هرکاری برای خوشبختی تو انجام بدهند. آنها واقعا تو را دوست دارند.