نظام پايه طلا و كاربرد سكه طلا در مبدلات تجـاري تـاريخ در گذشـته دور دارد. ملـت هـا از ديرباز سكه هايي از فلزات ارزشمند از جمله مس، نقره و طلا ضـرب مـينمـوده و از آنهـا بـه عنـوان وسيله اي براي مبادله، واحد ارزش گذاري و محاسبه و نيز براي نگهداري و انباشت ثروت اسـتفاده مـي نمودند. در اين ميان كاربرد سكه هاي طلا و نقره گسترده تر شد و سـرانجام طـلا بـه دليـل كميـابي و ويژگي هاي برجسته خود به عنوان ارزشمندترين فلز قيمتي جايگاه معتبـري در نظـام پـولي كشـورها بدست آورد. قبل از اين كه نقش پول جديد (اسكناس) در اقتصاد كشورها گسترش پيدا كند سكه طلا يك وسـيله پرداخت معتبر در اكثر نقاط جهان تلقي مي شد و براي انجام مبادلات خارجي هم مورد استفاده قـرار ميگرفت. پس از انقلاب صنعتي و پيدايش توليد انبوه با توجه به افزايش چشمگير در حجم تجارت بينالمللي به نظر ميآمد كه جابجايي مقادير زيادي طلا براي انجام اين مبادلات كاري دشوار و غير عملي است. بـا اين ديدگاه دولتها و دست اندركاران تجارت به فكر ايجاد يك وسيله پرداخـت آسـانتر و مطمـئن تـر افتادند كه همان پول جديد يعني كاغذي و اعتباري بود. لازم به يادآوري است كه پـول هـاي سـكه اي داراي ارزش ذاتي بودند يعني محتواي فيزيكي آنها كه از نوع فلز قيمتي بـود ارزش آنهـا را تعيـين ميكرد. با توجه به اين كه ارزش پول كاغذي مي بايست مبنايي معتبر و شناخته شـده داشـته باشـد طلا به عنوان اين مبنا انتخاب شد. چون پول همه كشورها به تدريج به طلا وابسته شد بنابراين تعيين نرخ تبديل پولهاي كشورهاي مختلف نيز براساس مقدار محتواي طلاي آن ها كه به صورت رسمي و قانوني تعريف شده بود به آساني انجام مي گرفت. تا پايان قرن نوزدهم اكثر كشورهايي كه نقش مهمي در تجارت بين المللي داشتند نظام پولي پايه طلا را در كشورهاي خود پياده كرده بودند.