دسترسی عروقی در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه می تواند به صورت موقت و یا دائمی ضرورت داشته باشد دسترسی عروقی می تواند از ساعت ها(برای یک نوبت دیالیز) تا ماه ها متغیر باشد. برای انجام همودیالیز دسترسی به عروق بزرگی که بتواند جریان خون زیاد خارج از بدن را تامین کند لازم است که این دسترسی توسط پزشک و به روش های مختلف برقرار می شود. این راه ها به صورت دائمی و موقت برقرار می شود. دسترسی موقت عروقی از طریق ورود کاتتر از راه پوست به یکی از وریدهای بزرگ صورت می گیرد. وریدهایی که کاتتر در آن تعبیه می شود شامل ورید ژوگولار داخلی ، فمورال و ساب کلاوین می باشند.در حالی که انجام همودیالیز مزمن نیازمند دسترسی عروقی به گردش خون بیمار می باشد این دسترسی باید مطمئن ، دارای قابلیت کانولاسیون مکرر با حداقل عوارض باشد.