بایگانی برچسب برای: همودیالیز
انواع دستیابی عروقی و مراقبت های آن
اطلاع رسانیدسترسی عروقی در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه می تواند به صورت موقت و یا دائمی ضرورت داشته باشد دسترسی عروقی می تواند از ساعت ها(برای یک نوبت دیالیز) تا ماه ها متغیر باشد. برای انجام همودیالیز دسترسی به عروق بزرگی که بتواند جریان خون زیاد خارج از بدن را تامین کند لازم است که این دسترسی توسط پزشک و به روش های مختلف برقرار می شود. این راه ها به صورت دائمی و موقت برقرار می شود. دسترسی موقت عروقی از طریق ورود کاتتر از راه پوست به یکی از وریدهای بزرگ صورت می گیرد. وریدهایی که کاتتر در آن تعبیه می شود شامل ورید ژوگولار داخلی ، فمورال و ساب کلاوین می باشند.در حالی که انجام همودیالیز مزمن نیازمند دسترسی عروقی به گردش خون بیمار می باشد این دسترسی باید مطمئن ، دارای قابلیت کانولاسیون مکرر با حداقل عوارض باشد.
ایمنی سازی کارکنان شاغل در بیمارستان
اطلاع رسانییکی از مقرون به صرفه ترین روش های پیشگیری از ابتلا به بیماری های قابل سرایت، ایمن سازی کارکنان بیمارستانی ، به خصوص بخش های همودیالیز است. بر این اساس توصیه می شود کارکنان بخش دیالیز بر علیه ویروس هپاتیت B واکسینه شوند. کارکنان و بیماران بخش دیالیز ، باید با اندازه گیری HBsAg و HBsAb هر 3 تا6 ماه بررسی شوند تا از وضعیت ایمنی آنها علیه ویروس هپاتیت B اطمینان حاصل شود.
مشکلات روحی روانی در بیماران دیالیزی
اطلاع رسانیواحدهای همودیالیز جزئی از تشکیلات درمان طبی پیچیده امروزی هستند و بیماران این مراکز با یک بیماری مزمن ، ناتوان کننده و محدود سازنده زندگی سروکار دارند که وابستگی آن ها را به گروهی از مراقبین در دستیابی به دستگاهی که دوام زندگی آنها را در پی خواهد داشت ایجاب می کند. دیالیز هفته ای 3 بار به مدت حداقل 4 ساعت انجام می شود و طبعا روال زندگی عادی بیمار را درهم می شکند. بیماران با بیماری خود کشمکش دارند و اغلب مجبورند با درجاتی از وابستگی به دیگران با نوعی از وابستگی که از کودکی به بعد تجربه نکرده اند مدارا نمایند. بیمارانی که وارد واحد دیالیز می شوند معمولا تلاش می کنند که استقلال خود را حفظ کنند ، به حالت های کودکی عقب نشینی کنند ، کنش نمایی در مقابل دستورات پزشک و انکار بیماری خود را با نادبده گرفتن رژیم غذایی و غیبت از جلسات درمان نشان می دهند ، نسبت به کارکنان اظهار خشم می کنند ، چانه می زنند و چاپلوسی می کنند یا به التماس و رفتار کودکانه دست می زنند. گروهی از بیماران نیز شجاعت و پذیرش نشان می دهند.