واحدهای همودیالیز جزئی از تشکیلات درمان طبی پیچیده امروزی هستند و بیماران این مراکز با یک بیماری مزمن ، ناتوان کننده و محدود سازنده زندگی سروکار دارند که وابستگی آن ها را به گروهی از مراقبین در دستیابی به دستگاهی که دوام زندگی آنها را در پی خواهد داشت ایجاب می کند. دیالیز هفته ای 3 بار به مدت حداقل 4 ساعت انجام می شود و طبعا روال زندگی عادی بیمار را درهم می شکند. بیماران با بیماری خود کشمکش دارند و اغلب مجبورند با درجاتی از وابستگی به دیگران با نوعی از وابستگی که از کودکی به بعد تجربه نکرده اند مدارا نمایند. بیمارانی که وارد واحد دیالیز می شوند معمولا تلاش می کنند که استقلال خود را حفظ کنند ، به حالت های کودکی عقب نشینی کنند ، کنش نمایی در مقابل دستورات پزشک و انکار بیماری خود را با نادبده گرفتن رژیم غذایی و غیبت از جلسات درمان نشان می دهند ، نسبت به کارکنان اظهار خشم می کنند ، چانه می زنند و چاپلوسی می کنند یا به التماس و رفتار کودکانه دست می زنند. گروهی از بیماران نیز شجاعت و پذیرش نشان می دهند.