انواع دستیابی عروقی و مراقبت های آن
دسترسی عروقی در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه می تواند به صورت موقت و یا دائمی ضرورت داشته باشد دسترسی عروقی می تواند از ساعت ها(برای یک نوبت دیالیز) تا ماه ها متغیر باشد. برای انجام همودیالیز دسترسی به عروق بزرگی که بتواند جریان خون زیاد خارج از بدن را تامین کند لازم است که این دسترسی توسط پزشک و به روش های مختلف برقرار می شود. این راه ها به صورت دائمی و موقت برقرار می شود. دسترسی موقت عروقی از طریق ورود کاتتر از راه پوست به یکی از وریدهای بزرگ صورت می گیرد. وریدهایی که کاتتر در آن تعبیه می شود شامل ورید ژوگولار داخلی ، فمورال و ساب کلاوین می باشند.در حالی که انجام همودیالیز مزمن نیازمند دسترسی عروقی به گردش خون بیمار می باشد این دسترسی باید مطمئن ، دارای قابلیت کانولاسیون مکرر با حداقل عوارض باشد.
یک دسترسی عروقی دائم مطلوب دارای چندین ویژگی است:
- جریان خون کافی جهت انجام همودیالیز را فراهم کند.
- به مدت طولانی عملکرد داشته باشد.
- با عوارض کمتری نسبت به راه های موقت همراه باشد.
در مقایسه با سایر روش های دسترسی عروقی دائمی ، فیستول شریانی_ وریدی اتولوگ نزدیکترین خصوصیات را به معیارهای فوق الذکر دارد. روش های دسترسی عروقی صناعی یا گرافت های شریانی – وریدی به وسیله جاگذاری لوله ای زیر جلدی ایجاد شده و در اشکال مستقیم ، انحنادار(curved) و حلقه ای(loop) موجب برقراری ارتباط شریانی-وریدی می گردد.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگو شرکت کنید؟نظری بدهید!